4-5 ปีก่อน หลายคนคงทันกระแส “โลโม่” ที่มีคอนเซป Don’t think just shoot แนวว่า ให้ใช้สัญชาติญาณ กดๆไป กล้องไม่ต้องปรับ

บางคนเอาคอนเซปเดียวกันนี้ มาใช้แบบ มั่วๆ ไม่เข้าใจ
คิดแต่ว่า ตู “ติส” ไม่ต้องคิด เดียวสวยเอง

สุดท้าย ถึงเดี๋ยวนี้ ทั้งโลโม่ และ กล้องคอมแพ๊ค “ตาย” จากตลาดไปหมดครับ …. คนที่ “เซนส์ความงามอ่อน” แล้ว ดันโลโม่ ห้ามคิดอีก ยิ่ง ไปกันใหญ่ เอาฟิล์มไปล้างมีแต่เปลืองตังค์ สุดท้ายไม่ไหว ก็ต้องเลิกไป

ที่ผมเคยสอน จะเห็นว่า ผมไม่เน้นสอน “ความงาม” ทั้งที่เป็นส่วนสำคัญสุด สำหรับการถ่ายภาพ

เพราะผมเชื่อมากๆ ว่า ความงาม “ต้องใช้เวลาเรียนรู้นาน”
คนที่มีเซนส์ ความงาม พูดคำเดียวทำได้เลยเพราะมีเซนส์ความงามอยู่แล้ว ซึ่งอาจจะหัดมาจากอย่างอื่น เช่นวาดภาพ ทำกราฟฟิค ทำดนครี
คนที่ไม่มีเซนส์ ความงาม พูดเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้
ทำได้อีกที ตอน ผ่านไป 3-4 ปี ถึงจะโผล่มา
ถ้ายังไม่เลิกถ่ายรูปไปก่อน

แต่การเรียนทฤษฎี ใช้เวลา พัฒนา “สั้น” กว่ามากครับ
บางคน 3เดือน คล่องปรื๋อ แย่หน่อยก็ 1ปี เพราะมีหลักการให้จับ ให้ หยิบใช้ พอมี ทฤษฏีแล้ว จะเหมือนมีทางลัด ไปสู่ความงาม
เพราะ เห็นรูปสวยๆ แล้ว รู้ ตอบได้ ว่า รูปนี้ “ถ่ายยังไง”
แสงมาแบบไหน ทำไม ภาพเป็นแบบนี้
พอคิดเป็นระบบ ก็ ทำซ้ำได้
ในแง่ประกอบอาชีพ พอทำซ้ำได้ ก็คือ “มีมาตรฐาน”

ในแง่ ครีเอทีฟ ความคิดสร้างสรร

ถ้าย้อนไปดู คนที่ถ่ายกล้องโฮลก้า เทพๆ
ก็ประกอบด้วยความคิด ไม่ใช่สักแต่ถ่าย
เช่น ผมเห็นคนหนึ่งใน มัลติพาย (ที่ปิดตัวไปแล้ว)
ถ่ายภาพโดย ให้แต่ละเฟรม เหลื่อม ซ้อนกันนิดๆ ที่ขอบ
โดยมีเส้น ระดับเส้นหนึ่ง อยู่ตำแหน่งความสูงเดียวกัน
เกิดเป็นพาโนราม่า ทิวทัศน์ จากหลายแห่ง ที่ต่อออกมากลายเป็นภาพเดียว บนฟิล์ม 120 ทั้งม้วน …

เห็นแล้วก็ได้ แต่คิดว่า “คิดเยอะโคตร”

ถ้าคุณโชคดี มีเซนส์ความงามอยู่แล้ว
อย่าลืมเอา “ความคิด” มาจับ ให้ได้ ว่า จะสร้างภาพในหัวนั้น
ออกมายังไง ….